بررسی مقابله ای ترجمه استعارات رنگ در دو ترجمه انگلیسی از شاهنامه فردوسی

چکیده

استعاره اساسی ترین نوع زبان مجاز محسوب می شود. یک نویسنده/گوینده استعاره را اغلب جهت معرفی یک شی/مفهوم جدید، ارایه معنی دقیق تر، و یا صرفاً جهت خلق حس و حال ادبی تر در متن/گفتار خود به کار می برد. موضوع اصلی این تحقیق استعاره رنگ در شاهنامه فردوسی است.

هدف این تحقیق تعیین چگونگی ترجمه استعاره با در نظر گرفتن دو ترجمه انگلیسی آن است. چارچوب این مطالعه هفت روش پیشنهادی نیومارک (1988 الف) جهت ترجمه استعاره است. علاوه بر تعیین راهکارهای استفاده شده در این دو ترجمه، هدف دیگراین تحقیق، تشخیص راهکارهای جدید در ترجمه استعاره رنگ بود. این مطالعه همچنین در پی یافتن هرگونه الگوی ترجمه مختص این دو مترجم در ترجمه این موارد خاص بود. نتایج ان بررسی نشان داد که وارنر و وارنر در ترجمه موارد ذکر شده، پنج راهکار نیومارک و دیویس هر هفت راهکار را مورد استفاده قرار داده اند. هیچگونه راهکار جدیدی برای ترجمه این موارد مشاهده نشد. راهکارهای انتخابی مترجمین در ترجمه این موارد خاص نشان دهنده این بود که وارنر و وارنر تمایل بیشتری نسبت به استفاده از راهکار اول نیومارک داشتند که خود منجر به ترجمه لفظی این نوع استعاره شده است، ولی دیویس از شش راهکار دیگر بیشتر استفاده کرده است که منتهی به آشکارسازی، ساده سازی و خواننده محوری در ترجمه دیویس شده است.

واژه های کلیدی: شاهنامه، مجاز، استعاره، استعاره رنگ، راهکار ترجمه