k

k

پیام های کوتاه
  • ۲۸ تیر ۹۲ , ۱۴:۰۵
    %)
آخرین مطالب
  • ۹۵/۰۵/۱۷
    kkk
آخرین نظرات
  • ۵ دی ۹۴، ۱۱:۲۸ - سعید
    مرسی

۳۲۴ مطلب با موضوع «مسیر زندگی من :: Money» ثبت شده است


Friday, April 9, 2010

Translation Shifts

Shift represents some changes occurring in a translation process. Translation shifts occur both at the lower level of language, i.e. the lexicogrammar, and at the higher thematic level of text. Catford (1978: 73) states that by shift we mean the departure from formal correspondence in the process of going from the source language to the target language. Further, he states that basically, in shift of translation, or transposition he says, it is only the form that is changed. In addition, he urges the translation shift is done to get the natural equivalent of the source text message into the target text (1978: 76). Translation shifts also occur when there is no formal correspondence to the syntactic item to be translated (Machali, 1998: 3). According to Bell (1991: 33), to shift from one language to another is, by definition, to alter the forms.

Catford (1978) divides the shift in translation into two major types, level/rank shift and category shift. Level/rank shift refers to a source language item at one linguistic level that has a target language translation equivalent at a different level. In other words, it is simply a shift from grammar to lexis.

Category shift refers to departures from formal correspondence in translation. What is meant by formal correspondence is any grammatical category in the target language which can be said to occupy the same position in the system of the target language as the given source language category in the source language system (Machali, 1998: 13). The category shift is divided again into structure shifts, class shifts, unit shift, and intra-system shifts. Structure shift is the changing of words sequence in a sentence. Class shift occurs when the translation equivalent of a source language item is a member of a different class from the original item. Unit shift is the changes of rank; that is, departures from formal correspondence in which the translation equivalent of a unit at one rank in the source language is a unit at a different rank in the target language. Intra-system shift refers to the shifts that occurs internally, within the system; that is for those cases where the source and the target language possess systems which approximately correspond formally as to their constitution, but when translation involves selection of a non-corresponding term in the target language system.

Machali (1998: 152) also proposes the kinds of translation shift. She divides the shift in translation into two kinds: obligatory shift and optional shift. An obligatory shift refers to the kinds of shift that occurs when no formal correspondence occurs in the translation. It is the shift that its occurrence is dictated by the grammar. The other kind of shift is the optional shift. It refers to a case of shift that is caused by the translator's discretion It is called optional shift since the translator could have chosen the more equivalent clauses with the readers’ orientation in the target language text.

In addition, Machali (1998: 160) states that there are two basic sources of translation shifts: source language text-centered shift and target language text-centered shift. The source language text-centered shifts are of three kinds, namely, grammatical shift, which mainly concerns particle markedness, foregrounding, and tenses; shifts related to cohesion, which mainly concern ellipsis; and textual shifts, which mainly concern genetic ambivalence, and embodiment of interpersonal meaning. The target language text-centered shift causes the main problem concerned with achieving effectiveness, pragmatic appropriateness (including the cultural one), and information (referential) explicitness.

Nida and Taber (1969: 171) say that some of the most common shifts in meaning found in the transfer process are modifications which involve specific and generic meaning. Such shifts may go in either direction from generic to specific or specific to generic. A shift may result from a difference of the system in both languages. The difference can be in the form of vocabulary or structure, the shift caused by the vocabulary results in a shift in meaning. It can be concluded that there are two kinds of shifts in meaning. The first is the meaning shift from general to specific meaning. The second is the meaning shift from specific to general meaning. These kinds of shifts often cause incorrect translation. The shift of structure, however, usually does not change the meaning or the message of the original text.

In recent years, the term "information overload" has evolved into phrases such as "information glut" and "data smog" (Shenk, 1997). What was once a term grounded in cognitive psychology has evolved into a rich metaphor used outside the world of academia. In many ways, the advent of information technology has increased the focus on information overload: information technology may be a primary reason for information overload due to its ability to produce more information more quickly and to disseminate this information to a wider audience than ever before (Evaristo, Adams, & Curley, 1995; Hiltz & Turoff, 1985). "Information overload" (also known as infobesity or infoxication) is a term popularized by Alvin Toffler in his bestselling 1970 book Future Shock. It refers to the difficulty a person can have understanding an issue and making decisions that can be caused by the presence of too much information.[1] The term itself is mentioned in a 1964 book by Bertram Gross, The Managing of Organizations.[2] “Information overload occurs when the amount of input to a system exceeds its processing capacity. Decision makers have fairly limited cognitive processing capacity. Consequently, when information overload occurs, it is likely that a reduction in decision quality will occur.”[3



http://en.wikipedia.org/wiki/Information_overload
]

Become a member of TranslationDirectory.com at just 8 EUR/month (paid per year)




Peter Hodges photoIn the 1970s a literary approach to translation theory began to emerge, partly as a response to the prescriptive linguistic theories that had monopolized thinking for the previous two decades. Key elements of this new literary approach are the writings of the Manipulation School; systems theories; and Gideon Toury’s descriptive translation studies (DTS), which tries to identify laws in translation, of which Itamar Even-Zohar’s Polysystem Theory (PS) forms a vital part (Nam Fung Chang). At the Leuven Conference in 1976, Even-Zohar presented a paper entitled “The Position of Translated Literature in the Literary Polysystem” where he considers the position of translated literature within the literary, cultural and historical contexts of the target culture. He does not advocate the study of individual translations, but rather views the body of translated works as a system working within and reacting to a literary system, which, in turn, is working within and reacting to the historical, social and cultural systems of the particular target audience. Therefore, there is a system within a system within a system i.e. the polysystem.

The notion of “system” does, perhaps, need some clarification at this point. Literature viewed as a system can be traced back to Russian Formalist thinking of the 1920s when Yury Tynjanov is credited with being the first person to describe literature in these terms (Hermans, 1999, 104). Translated literature itself is also considered to operate as a system in at least two ways – firstly in the way that the TL chooses works for translation, and secondly in the way translation methodology varies according to the influence of other systems (Munday, 2001 109). Even-Zohar himself emphasizes the fact that translated literature functions systemically: “I conceive of translated literature not only as an integral system within any literary polysystem but as an active system within it.” (1976, 200).

PS functions as a system on the level of a series of relationships between apparent opposites. These are:

- canonized (high) and non-canonized (low) forms, which opens the door for the consideration of detective and children’s stories and their role in translation

- centre and periphery

- primary (innovative) and secondary (stagnant) models

- ST and TT

- Translated and non-translated texts (Hermans, 1999, 42).

The key idea of PS is that there is a continual repositioning of genres in relation to each other, “a continual struggle for power between various interest groups” (Hermans, 1999, 42), which helps give rise to the dynamic nature of literature. If literature is to remain vibrant, it needs to be in a constant state of fluctuation, with established, canonized forms being constantly nudged and eventually replaced by newer, more innovative, peripheral models. Therefore, translated literature does not occupy a fixed position in a literary system because the system itself is in a constant state of change, although Even-Zohar proposes that the secondary position is really the normal position for translated literature (Munday, 2001, 110). However, even though change to the core comes from the peripheral, new literary forms, when translated literature occupies this position, it is generally perceived to be fairly conservative, working within the confines of the target culture.

Even-Zohar does insist that there are occasions when translated literature forms part of the nucleus, and it is then that the boundaries between translated and original literature begin to merge, being virtually indistinguishable from one another (Even-Zohar, 1976, 200). There are three possible scenarios when this may occur:

1) When an emerging literature from a relatively new culture adopts translations from more established literatures in order to fill the gaps that exist within its own system, due to it being unable to instantly create a wide range of text types and genres. Translated literature introduces features and techniques that did not previously exist, such as new poetic structures.

2) When a smaller nation is dominated by the culture of a larger nation it may rely on imported literature from the dominant culture in order to keep its literary system dynamic, as well as being possibly the only source available for the creation of new genres, for example Breton culture in Brittany may rely heavily on literary styles from France in order o fill the gaps that exist in its own literary system.

3) When there are turning points in literary history, such as when established forms lose popularity or when there is no existing model. This could conceivably be the role that Harry Potter occupies in Chinese Mandarin.

There are also occasions when translated literature can occupy both a central position and a peripheral position within a literary system.  This may occur when major social changes are taking place. Even-Zohar exemplifies this with the role of translated literature in Israel in the early 1900s when literature from Russian into Hebrew was more dominant than translations from English, German or Polish (Munday, 2001, 110; Even-Zohar, 1976, 202).

Having briefly discussed the theoretical workings of the polysystem approach, it now remains to be seen how it affects translation methodology.  Even-Zohar says that when a translated work occupies the central position, it is generally strong in itself and doesn’t need to conform to target culture conventions. The translator doesn’t try to adapt to TL models, staying close to the original ST. If the position of translated literature is weak, the reverse trend occurs. The translator tends to adopt more features from the target culture, so the translation becomes target culture dominant, often providing a less than satisfactory translation (Even-Zohar, 1976, 203-204; Munday, 2001, 110).

PS is important because it moves translation away from the traditional ST-TT linguistic comparisons of shift and equivalence towards the viewing of translation in a social, cultural and historical context. There is also a change from the study of individual texts as a systemic approach tries to uncover the universal laws and principles that govern translation.  It is also quite significant because it can be applied to other systems other than literary systems, such as television programming and politics, making the system itself universal.

PS has been widely criticized on a number of issues:

- Gentzler questions Even-Zohar’s objectivity, claims that the universal laws are too abstract, criticizes the level of input and the relevance of Russian Formalism, and states that little thought has been given to limitations placed on translation and texts (Munday, 2001, 111).

- Berman condemns Even-Zohar’s proposition that translated literature generally occupies a role of secondary importance in the target culture because “it downplays their creative and formative aspect” (Hermans, 1999, 154). Berman also thinks that translated literature remains a separate entity within the target culture.

- Susan Bassnett thinks that comments describing target literature as “young”, “weak”, “vacuum”, etc are highly subjective.  Subjectivity also dominates the definition as to what constitutes canonized and non-canonized literature. She questions the abstract nature of the theory which tends to neglect concrete examples while, at the same time, wondering whether the theory has progressed much beyond the ideas of Russian Formalism of the 1920s (Bassnett and Lefevere 1998: 127 in Hermans, 1999, 109).

- André Lefevere claims that Even-Zohar is presumptuous in his claim that the systems he describes actually exist, condemns the nature of the theory, and describes the terms “primary” and “secondary” as “superfluous” (Hermans, 1999, 125).

- Philippe Codde believes that PS has become outdated as other systemic theories are presented as alternatives (2003, 26).

- Theo Hermans argues against one of Even-Zohar’s most fundamental principles by saying that the target culture may not necessarily select the ST. He cites the example of the period of European colonization when France and England were seen to be “dumping literary items on a colonized population” (1999, 111). He also claims that the series of binary opposites that constitute the polysystem theory doesn’t take into account those factors that are not diametrically opposed.

While PS could be seen as offering an intellectual approach to translation, I believe that it remains far too abstract in its presentation because it does not provide concrete evidence, it does not venture into specifics, or offer functioning examples. No mention is made of the concept of overt and covert translations (this comes later), although Even-Zohar says that it is difficult to differentiate translated literature from original when placed in the central position.

Gideon Toury worked with Even-Zohar before moving on to develop his own general theory of translation. In his “Descriptive Translation Studies – And Beyond” (1995), he calls for a systematic approach to translation rather than the study of individual cases. Firstly, he acknowledges that translation occupies a place in the social and literary system of the target culture, therefore recognizing polysystems. He proposes a three-phase TT-oriented methodology:

1) Consider the text in terms of the target culture to determine its significance and acceptability.

2) Compare segments of the ST and TT to determine the linguistic relationship, by mapping the TT onto the ST to find “coupled pairs”. (This point is controversial because the choice of segments would be subjective).

3) Distinguish trends, make generalizations, identify norms, and draw conclusions for future decision-making.

This allows for the creation of a profile for the genre, period and author. He argues for successive descriptions through time and concurrent descriptions of the various recognized genres in society (Gaddis Rose, 1997, 5-10). From this framework, and from comments made by publishers, reviewers and translators themselves, norms can be determined, which show up regularities and trends.

Toury sees different kinds of norms in action during various stages of the translation process. The first kind is the “initial norm” where the norm shifts either towards the ST or the TT. If the shift is more towards the ST, the TT is described as adequate. If the shift is towards the TT, the ST is described as acceptable. This is an interesting concept because Toury himself says that no translation is ever totally adequate or acceptable (57). He describes other norms:

1) Preliminary norms, which vary depending on translation policy, whether translation occurs, choice of text, and directness of translation.

2) Operational norms, which describe the presentation and linguistic nature of the TT.  This involves matricial norms that refer to the TT as a whole, such as the addition of footnotes and passages, or the omission or relocation of passages; and textual-linguistic norms that cover language and stylistic features.

Through the identification of norms, Toury hopes to formulate translation laws. The first law he proposes is “the law of growing standardization”(267-274), which refers to the loss of source language variations and features as the TT is made to conform to target language standards. The second law is “the law of interference” where ST norms are translated as such in the TT. This refers to such things as ST syntax being transferred across to the TT, making it “read like a translation.” This relates back to polysystems, because a target language is more likely to accept source language syntax if the position of translated literature is in the centre of the polysystem.

Toury’s work has been widely discussed:

- Gentzler (1993, 133-134) says that it has had a major impact on translation studies because it has now moved away from a one-on-one analysis, it considers literary tendencies in the target culture, an original message can be conveyed in different ways, and it considers both ST and TT in their own cultural systems. However, he thinks that it does over generalize.

- Hermans thinks that it overlooks the status of the ST in the source culture, and doesn’t believe it is possible to find all of the variables and laws that apply to translation. He also dislikes the terms “adequate” and “acceptable” because of other connotations, preferring the terms “ST-oriented” and “TT-oriented”.

- Munday (1997) says that “the law of interference” needs to consider the effects of patterning. He also says that there is a need for clarity and an attempt to avoid ambiguity in the TT.

Although Toury claims that his norms are descriptive, Andrew Chesterman (1997) states that the very concept of norms makes them prescriptive. Chesterman proposes an alternative set of norms:

1) Product or expectancy norms are what the reader would expect from a translated text in regards to fluency and readability.

2) Professional norms are those that “regulate the translation process” (1997, 67). There are three types of professional norms – the accountability norm that deals with professional standards of integrity, the communication norm that aims to ensure communication between all the parties involved, and the relation norm that deals with the ST/TT linguistic relationship.

In 1976, 1978 and 1980 The International Comparative Literature Association held meetings and conferences around the world on the subject of translated literature. The main outcome was a publication entitled “The Manipulation of Literature: Studies in Literary Translation” edited by Theo Hermans.  It viewed literature as dynamic and complex, and called for more interaction between theoretical models and practical case studies. The main issue was how to proceed with the case studies. In 1985 José Lambert and Hendrik van Gorp produced a paper called “On Describing Translations” which proposes a scheme to compare ST and TT literary systems and the relationships between the author, text and reader. There are four sections to their scheme:

1) Preliminary data, which includes information on the title page, in the preface, and any other information about the translation.

2) The macro level, which deals with the way the text is divided, the title, chapters and structure.

3) The micro level, which investigates linguistic shifts.

4) Systemic context involves a comparison of micro and macro levels, and text and theory, leading to the identification of norms.

Lambert and van Gorp do not believe that it is possible to determine all of the relationships involved in translation, but they do emphasize the fact that all translations and translators are inextricably linked to each other.

BIBLIOGAPHY

Chesterman, A. Memes of Translation. Philadelphia: John Benjamins, 1997.

Codde, Philippe. “Polysystem Theory Revisited: A New Comparative Introduction.”  pp 25-37
Poetics Today. Vol.24, No.1, Spring 2003.

Even-Zohar, Itamar. “The Position of Translated Literature within the Literary Polysystem.” 1976.
In Venuti, Lawrence. The Translation Studies Reader. (2nd Edition)
New York: Routledge, 2000. pp 199-204

Gaddis Rose, M. Translation and Literary Criticism. Manchester: St Jerome, 1997.

Gentzler, E. Contemporary Translation Theories. London and New York: Routledge, 1993.

Hermans, T. Translation in Systems. Descriptive and Systemic Approaches Explained.
Manchester: St Jerome, 1999.

Munday, Jeremy. Introducing Translation Studies. Theories and Applications.
London: Routledge, 2001.

Nam Fung Chang. “The Cultural Turn of Itamar Even-Zohar’s Polysystems Studies
Promises and Problems.” www.art.man.ac.uk

Toury, G. Descriptive Translation Studies – And Beyond. Philadelphia: John Benjamins, 1995

A theory that seeks to establish scientifically the cultural laws and conditions governing literary production, polysystem theory is also a theory of culture. Developed by Itamar Even-Zohar (1990) of the Porter Institute for Poetics and Semiotics at Tel Aviv University in response to problems concerning translation, polysystem theory is grounded in Russian formalism, especially in the work of Victor Shklovsky (1893–1984), Jurij Tynjanov (1894–1943), and Roman Jakobson (1896–1982). Even-Zohar regards such work as instances of what he calls dynamic functionalism or dynamic structuralism, as opposed to the static functionalism of Saussurean structuralism. The theory starts out from the semiotic premise that a culture is less a unified, monolithic entity than a system composed of various internal systems—hence, “polysystem.” Literature belongs to and indeed forms one such system, but because of the interrelatedness of the cultural polysystem, literature cannot be considered in isolation from other systems, as they function both synchronically and diachronically within the culture and in relation to the literary system. Polysystem theory is concerned less with investigating what constitutes literature than with how and why certain kinds of literary work come into or go out of favor; it also explores the relationships between various kinds of literary products and between these and other aspects of the polysystem. It is thus as concerned to explore questions of transfer, translation, and cultural or literary interference as it is to identify the nature and extent of the literary system itself.

The individual system can be seen as a replica in miniature of the entire polysystem. (In fact, polysystem theory allows for divergences in structure between system and polysystem, depending on historical factors.) As in conventional Marxist theory, a primary postulate is that this system—which we will assume to be the literary system, though it might indeed be any of a culture's multiple systems—is stratified rather than homogeneous. However, while Marxist theory connects the distinctions between “high” and “low” culture with the social means of production and the consequent division of people into classes defined by their relations to the means of production (as owners, workers, sellers, buyers, and so on), polysystem theory considers culture to have a center dominated by a group that establishes an official ideology. This ideology in turn influences the various systems within the polysystem by affecting their respective centers. Stratification in polysystem theory is thus like that of rings in a cross section of a tree trunk, rather than vertical stratification as seen in conventional Marxist theories of culture.

Systems within the polysystem may be imagined as distributed between the center of the polysystem and its periphery. Those at the center dominate and control the polysystem and thus both provide and govern its official ideologies and practices, while those toward the periphery represent alternative or marginal systems. The whole structure of the polysystem, however, is dynamic in that noncentral systems will tend to attempt to take over the center, whereas more central ones will tend to defend their positions, either by excluding or marginalizing the others or by appropriating them and converting them into agencies for central ideology and practice. Thus, for instance, whereas fifty years ago “green” issues in the political system or issues concerning health foods, organic farming, and so on in the culture's provisioning system were largely perceived and treated as the preoccupations of eccentrics or extremists and hence peripheral, today those same issues have moved toward the center. Politically, “green” issues in many countries have become an identifiable threat to conventional (that is, central or official) politics concerned with industry, science, technology, and the exploitation of the land and its resources, so that representatives of conventional politics have often found it expedient to adopt “green” stances (that is, they appropriate a particular ideology already present within the political system). Culturally, the notions of health food and organic farming have been adopted by major food companies as a sort of slogan to help sell their products. The possibility of alternative methods of food production and processing has been adopted by and adapted to the central system of mass production and marketing of foodstuffs.

It is through the struggle of systems within the polysystem to attain and hold the center that the culture survives and evolves: a totally static polysystem is an extinct one. The same struggle is evidenced within individual systems, where different models representing the system are engaged in competition for the center. The model is not identical with an actual object or procedure but is rather an abstract bundle of possible features or codes that contributes to a system's repertoire. The repertoire, in turn, allows people in the culture to actualize these models as “real” (that is, tangible) products—in the literary polysystem, as actual texts.

Models come into existence and may be located at the center or toward the periphery of the appropriate system, depending on their consonance with the models dominant at the center and, beyond that, with the systems dominant at the center of the polysystem itself. They may be generative or nongenerative, depending on whether people in the culture adopt them to produce actual texts—if they do, they may in fact add features to or change the configuration of the model. Moreover, models or certain of their features may become canonized—that is, deemed as legitimate and worthy of preservation. Noncanonized norms and works are often forgotten, though canonization and noncanonization are descriptions, not valorizations.

Once a model (or its features) enters the system's repertoire and becomes stabilized through canonization and imitation, it ceases to be a primary type and becomes a secondary one. This is a distinction between innovation and conservation, the latter leading to the establishment of normative features for texts so that deviations are regarded as shocking or as tending to produce inferior texts. Traditional models of genre provide a useful instance of how models become secondary: the model for dramatic tragedy established by Aristotle in the Poetics, for instance, became canonized and later secondary in many European cultures, so that it was still possible in the eighteenth century to condemn a tragedy because it did not observe the Aristotelian model, which included the so-called unities of time, place, and action.

Canonical status is usually conferred by the group that controls the center of the polysystem and that therefore often determines the relative prestige of possible repertoires. Should that group fail to preserve its government of both polysystem and canonized repertoire, it will be replaced by another group, which will then usually introduce a different repertoire, with other canons. Epigonism, or inferior imitation, occurs when the older, displaced repertoire and canon continue to function as workable models for groups at the periphery. Canonized but no longer generative texts may reenter the repertoire at a later point in a culture's history, whereupon they serve rather as models for the generation of new texts.

Models may migrate from one system within the polysystem to another or even from one polysystem to another, depending on geographical contiguity or cultural contact. An interesting case is that of the epic narrative, whose canonized model, represented by Homer's Iliad and Odyssey, contains such major features as the narrating of significant events in a culture's history, its formulation as a story in verse, its vast spatial and temporal scope, and minor features such as accounts of the mustering of armies and descriptions of weapons. This model proved generative for many centuries, so that epic narrative poems continued to be written in a number of cultures during the Renaissance, often with revisions or renovations of various features that helped the form to regain primary status. Thereafter, however, with a few exceptions, the epic narrative poem became secondary, and by the nineteenth century such works as Victor Hugo's La légende des siècles are clearly epigonic imitations. By this time, though, prose had become foregrounded as a feature of epic narrative, enabling the production of prose fiction epics (for instance, Leo Tolstoy's War and Peace, Hugo's Les misérables). Subsequently, the model was transferred to the theater system (for example, J. W. von Goethe's two-part play, Faust), from which it was launched into the music system, especially in opera (Richard Wagner's operatic cycle, Der Ring des Nibelungen) and, in the early decades of the twentieth century, into film (D. W. Griffiths's Intolerance, for instance, Cecil B. De Mille's various biblical extravaganzas, or, later, George Lucas's Star Wars trilogy). The prose model underwent a revival in the twentieth century, not only in national(ist) narratives such as Margaret Mitchell's Gone with the Wind (probably better known as a film epic) but also in fantasy narratives, of which the primary instance is J. R. R. Tolkien's The Lord of the Rings. The epic narrative model thus provides an illuminating exemplification of the migration of a model within the literary system and the transfer of a model both to other systems within a cultural polysystem and to other polysystems.

University HomeMyUCSCPeopleCalendarsA-Z Index

Search 

UC Santa Cruz homeLINGUISTICS

ABOUT

UNDERGRADUATE

GRADUATE

FACULTY

COURSES

RESEARCH 

Overview

Linguistics Research Center

Linguistics Labs

Reading and Research Groups

Faculty Collaboration

Conferences

Colloquia

Publications

Home » About » What is Linguistics?


About UCSC Linguistics

Bi-Annual Newsletter - Jan 2014

What is Linguistics?

Faculty Directory

Staff Directory

Department News & Events

Support the Department

Directions to the Department

UCSC VIsitor Information

Contact Information

What is Linguistics?



Each human language is a complex of knowledge and abilities enabling speakers of the language to communicate with each other, to express ideas, hypotheses, emotions, desires, and all the other things that need expressing. Linguistics is the study of these knowledge systems in all their aspects: how is such a knowledge system structured, how is it acquired, how is it used in the production and comprehension of messages, how does it change over time? Linguists consequently are concerned with a number of particular questions about the nature of language. What properties do all human languages have in common? How do languages differ, and to what extent are the differences systematic, i.e. can we find patterns in the differences? How do children acquire such complete knowledge of a language in such a short time? What are the ways in which languages can change over time, and are there limitations to how languages change? What is the nature of the cognitive processes that come into play when we produce and understand language?


The part of linguistics that is concerned with the structure of language is divided into a number of subfields:


Phonetics - the study of speech sounds in their physical aspects

Phonology - the study of speech sounds in their cognitive aspects

Morphology - the study of the formation of words

Syntax - the study of the formation of sentences

Semantics the study of meaning

Pragmatics - the study of language use

Aside from language structure, other perspectives on language are represented in specialized or interdisciplinary branches:


Historical Linguistics

Sociolinguistics

Psycholinguistics

Ethnolinguistics (or Anthropological Linguistics)

Dialectology

Computational Linguistics

Psycholinguistics and neurolinguistics

Because language is such a central feature of being a human, Linguistics has intellectual connections and overlaps with many other disciplines in the humanities, the social sciences, and the natural sciences. Some of the closest connections are with Philosophy, Literature, Language Pedagogy, Psychology, Sociology, Physics (acoustics), Biology (anatomy, neuroscience), Computer Science, Computer Engineering, Health Sciences (Aphasia, Speech Therapy).


The main purpose of the study of Linguistics in an academic environment is the advancement of knowledge. However, because of the centrality of language in human interaction and behavior, the knowledge gained through the study of linguistics has many practical consequences and uses. Graduates of undergraduate and graduate programs in Linguistics apply their training in many diverse areas, including language pedagogy, speech pathology, speech synthesis, natural language interfaces, search engines, machine translation, forensics, naming, and of course all forms of writing, editing, and publishing. Perhaps the most widely appreciated application was contributed by UCSC Linguistics alumnus Marc Okrand, who invented the Klingon language for Star Trek. 


HUMANITIES DIVISIONCONTACTLINGWEB @ UCSC . EDUUC SANTA CRUZ, 1156 HIGH STREET, SANTA CRUZ, CA 95064

©2012 REGENTS OF THE UNIVERSITY OF CALIFORNIA. ALL RIGHTS RESERVED.

Privacy Policy and Terms of Use


هسته چطور مشخص شد؟ 


Imagine you’re a French winemaker trying to market your product to an English-speaking clientele. You can choose between a machine translation tool or a professional translator. Compare the results:

French:

Riche et équilibré, ce vin blanc a tout pour plaire; élevé en fût de chêne (rare pour des vins blancs), cette cuvée apportera des notes de fruits secs grâce au sémillon et des saveurs de miel offertes par le rolle.

English (Human translator):

Rich and balanced, this white has it all. Aged in oak barrels – unusually for a white wine – this vintage reveals notes of dried fruit from the Sémillon and hints of honey from the Rolle.

English (Machine):

Rich person and balanced, this white wine has very to like; raised was of oak (rare for white wines), this vintage will bring dry fruit notes thanks to the sémillon and the honey savours offered by the poker.

Which one will impress a customer the most? The first, of course, since the second doesn’t even make sense! So why the difference in quality? Why aren’t machines as good as human translators?

Because machines are insensitive to context, which is all-important in decoding the meanings of words. Take “riche” above, for example. In French, as an adjective it means simply “rich”; but as a noun it means “rich person” (think of “nouveaux riches”…) A skilled human translator can easily work out from the rest of the sentence which is the correct interpretation here, but a machine, which takes each word in isolation, is forced to make a guess – and here it has made the wrong choice. Your white wine has become a rich person! And meanwhile, your Rolle grapes have inexplicably become a “poker”…

Machines also lack knowledge of specialist fields and terms. Compare:

Une robe pâle s'offre à vous…

The machine translates this as:

A pale dress is offered to you…

But the human translator comes up with:

Pale in colour…

Why does the machine choose “dress”? Because the French original uses “robe”, which certainly can refer to this item of clothing. But what on earth does a dress have to do with your wine? Nothing! A human translator with a knowledge of wine, however, knows that “robe” is also a tasting term which refers to a wine’s colour.

If you want to sell your product, you have to communicate successfully with your customers – and this is why the language you use is crucial. Underestimating the complexity of translation can be disastrous – leave things to chance and the result will bemuse and confuse! Whereas a skilled and knowledgeable professional can give you exactly the words you need to create the right impression.


دسته بندی : نکات مهم برای مترجم


With the huge number of translators out there on the market, how can you be sure that the one you choose is up to the job? What does it take to be a good translator?

First, it’s not a job everyone can do. Even being bilingual doesn’t necessarily make you a good translator. Translation is not simply a matter of looking up words in a dictionary, one by one – if it were that simple, we could all do it. The reason why it’s complex is that languages express ideas in different ways – with different grammatical structures, different word orders and different nuances of meaning.

A good translator is one who can understand the *ideas* being conveyed by the source text, and then reformulate them in the target language so that they sound as if they had originally been written by a native speaker of the target language. To do this, the translator needs to have a mastery of both languages and great flexibility of thought.

Another essential factor is experience. Translators get better at their job with experience – not just experience of translating, but also real-life experience. A translator needs to have excellent general knowledge and research skills, as well as a very keen eye for detail.

Finally, a good translator should know his or her limits. The knowledge required to translate a complex medical, legal or engineering text takes years to acquire – it’s not something you can learn overnight. Good translators know that in order to do a text full justice, they need to have a knowledge of the relevant field and terminology. They won’t take risks with a text they don’t feel fully comfortable with.


دسته بندی : نکات مهم برای مترجم


A good translator is always needed, anywhere in the world. The demand is high and it makes this job valuable for anyone who has some translation skills. There are several things to consider when you decided to become a full-time or a freelance translator. One of the most important things is the continuous improvement of your skills. Improving Your Translation Skills There are four general skills to master for any translator who begins his/her work in the field of translation. These are: Reading Comprehension, Researching, Analytical and Composing Skills. Reading Comprehension Simply reading a text is, in itself, an act of translation. While you are translating, you do not think as your activity as being broken down into phases. After doing your first translation, many automatic mechanisms come into play that allow you to translate more quickly; at the same time, you are less and less conscious of your activity. There are some basic reading comprehension skills that every translator needs to master: •    Search for gist and main ideas. •    Read for details •    Identify the meaning of new words and expressions using one or more components of the structural analysis       clause; punctuation, prefixes, suffixes, roots, word order, etc. •    Find the meaning of new words and expressions using one or more contextual analysis. •    Identify the writer’s style: Scientific, Technical, Informative, Persuasive, etc. Researching Skills The simplest thing to do when you don't know the meaning of a word is to look it up in the dictionary. What every translator should know is that there are different kinds of dictionaries, such as: a bilingual dictionary, a dictionary on a historical basis, dictionaries of current English, dictionaries of idioms, specialized dictionaries (dictionaries of common errors, dictionaries of idiomatic usage, slang dictionaries, technical dictionaries) encyclopedic dictionaries, dictionaries of neologisms, and monolingual dictionaries. Nowadays, it's getting even easier to find the meaning of new words or even expressions, thanks to free translation software and tools that you can find online. The utilization of the translation tools is truly important to save your time and leverage the quality of your work. Analytical Skills There are two important stages in the translation process: Analysis Stage and Synthesis Stage. During the analysis stage, the translator refers to the prototext (original text) in order to understand it as fully as possible. The synthesis stage is the one in which the prototext is projected onto the reader, or rather, onto the idea that the translator forms of who will be the most likely reader of the metatext (transformed text). Every translator needs to know the following ideas in the analysis stage: •    Find beginnings and endings of ideas in the texts & the relationships between those ideas. •    Find the best meaning that fits into the context; •    Search for the structure in the target language that best represents the original; •    Search for transitions between ideas and the best connectors in the target language that represent the                 original. Composing Skills This is the part where you channel the results of all those three skills above into writings. In order to make your composition coherent within itself, you need to follow these ideas: •    Use correct word order and grammar as used in the target language. •    Convey the ideas of the text in clear sentences in the target language properly. •    Rephrase certain sentences to communicate the overall meaning translated. •    Make the text sounds normal in the target language without distorting the original ideas. •    Always use all the translation tools to help you create a good result. Conclusion The following skills described above are ideas to help you become a good translator. The ideas presented in this article represent just the basic level for beginner translators. However, advanced and professional translators may find them relevant as well.


دسته بندی : نکات مهم برای مترجم


If you are serious about becoming a translator, you must be able to fulfil the following criteria, at the very least.

Translator Prerequisites
Your standard of education must be very high; with very few exceptions, a degree is essential, though not necessarily in languages - it is a positive advantage to have qualifications or experience in another subject. Postgraduate training in translation is useful. You must be able to write your own mother tongue impeccably in a style and register appropriate to the subject and have a flair for research on technical subjects.

It goes without saying, that you should have a thorough grasp of the languages in your language combination, you must also be familiar with the culture and customs of the country. The only way to do this is by surrounding yourself with the language, i.e: by living/studying in the country where the language is spoken. German is spoken in 5 countries: Germany, Austria, Switzerland, Liechtenstein and Luxembourg. There is no substitute for first-hand experience of living in a foreign culture, and as an Irishman living in Berlin, Germany, I can only recommend this course of action.

It is best to have a specific field that you specialise in, be it literature, technical, medical, legal.

Have invested in a minimum of equipment and software - At a minimum you should have a computer and appropriate word-processing software; fax machine and internet connection; suitable dictionaries, preferably online dictionaries like LEO, which return results at the touch of button, saving you an enormous amount of time searching through printed dictionaries. A telephone; answering machine (and, optionally, a dictating machine); increasingly, today's translators are also using translation memory software and other translation tools. In an office translation environment, the use of the Computer-Aided Translation (CAT)-tool Trados has become the standard. CAT-tools like Trados or Deja vu can cost quite a handful. If funds do not allow, seriously think about taking out a loan to cover start-up expenses. The investment will pay off.

While it is not the industry standard, Wordfast also offers a very resourceful alternative as it has the functionality of Trados and Deja vu, but doesn't cost you a penny. Donations, however, are welcome.

Produce a well-typed, well-presented curriculum vitae, briefly describing your education, qualifications and the languages from which you translate (source language/s). For Germany, you should usually include a picture of yourself beside your name and address and choose a tabular layout.

A translator translates from a source language into a target language. You should translate only into your mother tongue (target language). Make sure you mention any other degrees you may have or relevant work experience. Say how you produce your work (word-processing software) and whether you can communicate by email or fax.

Never shy away from asking a friend who works in business or in the language world to take a critical look at your CV before sending it out. It is, after all, your career we're talking about! In fact, if they can help you even more, all the better.

If sitting at home all the time does not appeal to you, then you should not rule out the possibility of working as a freelance translator with a 9-5 office job. I myself worked in an office where the majority of translators were freelancers.

An online translation forum is a great way of getting your foot in the door. Sign up for e-zines and newsletters.

You should send your CV and a short covering letter to possible places of employment: Not just translation companies though, try local exporting/importing firms of whose products/business you have special subject knowledge. If you are a student, there are plenty of companies out there looking to take on apprentices with a view to later full-time employment.

A-Z Checklist for Translating
Business-like is a word you should not forget! As long as you have an answer to my a-z of questions, and tick them off when you've an answer for each one, then you should be ok.

Pre-Translation - You should know...
a) Who is the translation for - this can be helpful when determining the register of your translation.
b) Is there a contact for queries? Make sure you have records of the contact person's details: name, email, telephone & remember business-like as always. Always keep records.
c) Find out if the language has to be translated into a particular variant. UK English or US English?
d) Are there particular terms that the translation should include for consistency?
e) If working under contract for a translation company, do they have a style guide that you should follow: i.e: Rules for translating dates etc.
f) Are text areas, embedded in tables and images, to be translated as well? If so, knowledge of graphic editing programs is of an advantage.
g) Are you required to use a specific word processing software for the translation?
h) Are you required to use a specific Computer-Aided Translation (CAT)-tool for the translation e.g. Trados, Déjà Vu?
i) Is there a translation memory available for the translation?

Double-Checking
j) Before delivering: has the translation been double-checked for accuracy, consistency, spelling, font styles the same?
k) Does the text sound as if it was translated? If in doubt get someone who doesn't speak the source language to have a quick read through your translation.

Delivery
l) Where is the translation to be delivered? To the customer's address, Internet address?
m) When is the translation deadline?
n) How is the translation to be delivered? By fax, email, post?
o) Do copies of material sent have to be returned?

Charging and Extra Charges
p) How will the translation be charged? Time, per word, per sentence?
q) Will there be an additional charge for irregular difficulties?
r) Will there be an additional charge for research? Specialist terminology?
s) Must the translated text be proofread?
t) Will VAT be applicable?

Payment
u) How and when is payment to be made?
v) When is payment to be made?
w) What method of payment is to be used? Bank transfer, cheque?

Liability and Compensation
x) Is the translation to remain confidential?
y) Does your indemnity insurance, and you will need indemnity insurance, cover all possibilities?
z) Is the early termination of a job subject to compensation?

And that's it! If you can answer these questions then you're one step closer to becoming a professional.


دسته بندی : نکات مهم برای مترجم


http://tetra.sslmit.unibo.it/allegati/somers.ppt





--------------------------------------------------------------


و اکنون روان شاد دکتر محمود حسابی  در جستار خود توانایی زبان پارسی را در واژه‌سازی، در مقایسه با زبان‌‌های سامی، به ویژه زبان عربی، با بیانی  سامانمند بازگویی می کند.  

                                                                                                                     

شماره ی نوشته : ٣ / ١١

 

دکتر محمود حسابی


توانایی زبان فارسی در واژه سازی

 

درتاریخ جهان، هر دوره‌ای ویژگی‌هایی داشته است. در آغاز تاریخ، آدمیان زندگی قبیله‌ای داشتند. پس از پیدایش کشاورزی، دوره ی ده‌ نشینی و شهرنشینی آغاز شده است و سپس دوران کشورگشایی‌ها و تشکیل پادشاهی‌های بزرگی مانند پادشاهی‌‌های هخامنشیان و اسکندر و امپراتوری رم بوده است. پس از آن، دوره ی هجوم اقوام بربر بدین کشورها و فروریختن تمدن آن‌ها بوده است. سپس نبز دوره رستاخیز تمدن است که به نام رنسانس شناخته شده است.

تا آن دوره، ملل مختلف دارای وسایل کار و پیکار یکسانی بودند. می‌گویند که وسایل جنگی سربازان رومی و بربرهای ژرمنی با هم فرقی نداشته و تفاوت آن ها تنها در انضباط و نظم و وظیفه‌شناسی لژیون‌های رومی بوده که ضامن پیروزی آن‌ها بوده است. همچنین وسایل جنگی مهاجمین مغول و ملل متمدن آن دوره چندان فرقی با هم نداشته است.

از دوران رنسانس به این طرف، ملل غربی کم‌کم به پیشرفت‌های صنعتی و ساختن ابزار نوین نایل آمدند و پس از گذشت یکی دو قرن، ابزار کار آن‌ها به اندازه‌ای کامل شد که ملل دیگر را یارای ایستادگی در برابر حمله آن‌ها نبود.

هم‌زمان با این پیشرفت صنعتی، تحول بزرگی نیز در فرهنگ و زبان ملل غرب پیدا شد،  زیرا آنان اکنون برای بیان معلومات تازه، ناگزیر به داشتن واژه‌های نوینی نیز بودند که با ساختن آن ها زبان‌های اروپایی کم کم دارای نیروی بزرگی برای بیان مطالب مختلف گردیدند.

در اوایل قرن بیستم، ملل مشرق زمین نیز پی به عقب‌ماندگی خود بردند و کوشیدند که این عقب‌ماندگی را جبران کنند. ولی موانع زیادی سر راه این کوشش‌ها وجود داشت که یکی از آن‌ها نداشتن زبانی بود که برای بیان مطالب علمی آماده باشد. بعضی ملل،  مانند هندوستان، چاره را در پذیرفتن یکی از زبان‌های خارجی برای بیان مطالب دیدند؛  ولی ملل دیگر به واسطه ی داشتن میراث بزرگ فرهنگی خود نتوانستند این راه حل را بپذیرند که یک مثال آن، کشور ایران است.

برای بعضی زبان‌ها، مانند زبان‌های سامی که به ساختمان آن‌ها اشاره خواهیم کرد،  به علت ساختمان مخصوص آن‌ها، جبران کم‌ بود واژه‌های علمی و بیان معانی کاری بس دشوار و شاید نشدنی است،

شمار واژه‌ها در زبان‌های خارجی، در هر کدام از رشته‌های علمی خیلی زیاد است و گاهی در حدود میلیون است. پیدا کردن واژه‌هایی در برابر آن‌ها کاری نیست که بشود بدون داشتن یک روش علمی مطمئن به انجام رسانید و نمی‌شود از روی تشابه و استعاره و تقریب و تخمین هم در این کار پردامنه به جایی رسید.  این کار باید از روی اصول علمی معینی انجام گیرد تا ضمن عمل، به بن‌بست برنخورد.

برای این که بتوان در یک زبان به آسانی واژه‌هایی در برابر واژه‌های بی‌شمار بیگانه پیدا کرد، نخست باید امکان چون این کاری در آن زبان موجود باشد. ما در این جا می‌خواهیم نشان دهیم که امکان چون این کاری در زبان فارسی وجود دارد و از این جهت، زبان فارسی زبانی است توانا، در حالی که بعضی زبان‌ها، گرچه حتا  از جهات دیگر دارای سابقه ی درخشان ادبی نیز هستند، ولی در مورد ساختن واژه‌های علمی و در بیان بسیاری از معانی ناتوان هستند.

اکنون از دو نوع زبان که در اروپا و خاورنزدیک وجود دارد صحبت می‌کنیم که عبارتند از:  زبان‌های هندو اروپایی    (Indo-European)  که زبان فارسی یکی از آن ها است  و زبان‌های سامی (Semitic) مانند زبان‌های عبری، عربی، اکدی، سریانی، آرامی و….

در زبان‌های سامی واژه‌ها بر اصل ریشه‌های سه حرفی ( ثلاثی ) یا چهار حرفی ( رباعی ) قرار دارند و اشتقاق واژه‌های مختلف براساس تغییر شکلی است که به این ریشه‌ها داده می‌شود و  ابواب خوانده می‌شود.

پس شمار واژه‌هایی که ممکن است در این زبان‌ها وجود داشته باشد، نسبت مستقیم  با شمار ریشه‌های ثلاثی و رباعی در آن ها دارد. اکنون  می خواهیم  بسنجیم که حداکثر شمار ریشه‌های ثلاثی در این زبان ها چه قدر است.

برای این کار ما یک روش ریاضی به نام جبر ترکیبی (Algebre Combinatoire)  به کار می‌بریم که مطابق آن حداکثر تعداد ریشه‌های ثلاثی مجرد در مثلا  زبان عربی  مساوی ١۹۶۵۶ ( نوزده هزار و ششصد و پنجاه و شش )می شود و نمی‌تواند بیش از این تعداد، ریشه ثلاثی در این زبان وجود داشته باشد. درباره ریشه‌های رباعی می‌دانیم که تعداد آن‌ها کم است و در حدود پنج درصد تعداد ریشه‌های ثلاثی است، یعنی تعداد آن‌ها  نیز در حدود ١۰۰۰ است. چون ریشه‌های ثلاثی‌ای نیز وجود دارد که در آن ها به جای سه حرف فقط دو حرف وجود دارد که یکی از آن‌ها تکرار شده است؛ مانند فعل (شَدَّ) که حرف « د» در آن دوبار به کار رفته است. از این رو بر تعداد ریشه‌هایی که در بالا حساب شده است، چندهزار می‌افزاییم و جمعاً عدد بزرگ‌تر ِ  بیست و پنج هزار (۲۵۰۰۰) ریشه را می‌پذیریم.

چون آن  که گفته شد، در زبان‌های سامی از هر فعل ثلاثی مجرد می‌توان با تغییر شکل آن و یا با  اضافه کردن چند حرف، کلمه‌های دیگری از راه اشتقاق گرفت که عبارت از ده باب متداول می‌باشد، مانند: فَعّلَ،  فاعَلَ،  اَفَعلَ،  تَفَعّلَ،  تَفاعَلَ،  اِنفَعَلَ،  اِفتَعَلَ،  اِفعَلَّ،  اِفعالَّ،  اِستَفعَلَ … از هر کدام از این افعال نیز اسامی مختلفی به شرح زیر اشتقاق می‌یابد:

اول، نام‌های مکان و زمان

دوم، نام ابزار

سوم، نام طرز و شیوه

چهارم، نام حرفه

پنجم، اسم مصدر

ششم، صفت (که ساختمان آن ده شکل متداول دارد)

هفتم، رنگ

هشتم، نسبت

نهم، اسم معنی

با در نظر گرفتن همه ی  انواع اشتقاق کلمات، نتیجه گرفته می‌شود که از هر ریشه‌ای حداکثر هفتاد مشتق می‌توان به دست آورد. پس هر گاه تعداد ریشه‌ها را که از ۲۵۰۰۰ کم‌تر است در هفتاد ضرب کنیم، حداکثر عده ی کلمه‌هایی که به دست می‌آید برابر با  ١۷۵۰۰۰۰ = ۷۰ × ۲۵۰۰۰ (یک میلیون و هفتصد و پنجاه هزار) کلمه است.

و اشکالی که در فراگرفتن این نوع زبان وجود دارد، این است که برای تسلط یافتن به آن باید دست‌کم ۲۵۰۰۰ (بیست و پنج هزار) ریشه را از برداشت که این کار برای همه، حتی برای اهل آن زبان، مقدور نیست،  چه رسد به کسانی که با آن زبان بیگانه هستند.

نتیجه آن که یعنی  اگر تعداد کلمات لازم در این زبان  از دو میلیون عدد بگذرد، دیگر در ساختار این زبان راهی برای ادای یک معنی نو  وجود ندارد مگر این که این معنی تازه را با یک جمله ادا کنند و به همین علت است که در فرهنگ‌های لغت از یک زبان اروپایی به زبان عربی می‌بینیم که عده زیادی از کلمات به وسیله یک جمله بیان شده است، نه به وسیله یک کلمه!  مثلاً کلمه ی Confrontation  که در فارسی آن را می‌شود به «رویا‌رویی» ترجمه کرد، در فرهنگ‌های فرانسه یا انگلیسی به عربی، چنین ترجمه شده است: « جعل الشهود و جاهاً و المقابله بین اقولهم » !  و یا کلمه Permeability  که می‌توان آن را در فارسی با کلمه « تراوایی » بیان کرد، در فرهنگ‌های عربی چنین ترجمه شده است: « امکان قابلیة الترشح »  !

اشکال دیگر در این نوع زبان‌‌ها، این است که چون تعداد کلمات کم‌تر از تعداد معانی ِ  مورد لزوم است و باید تعداد زیادتر معانی میان تعداد کم‌تر کلمات تقسیم شود، پس به هر کلمه‌ای چند معنی تحمیل می‌شود. در صورتی که شرط اصلی یک زبان علمی آن  است که هر کلمه‌ای فقط به یک معنی دلالت بکند تا هیچ گونه ابهامی در فهمیدن مطلب علمی باقی نماند. به طوری که یکی از استادان دانشمند دانشگاه اظهار می‌کردند، در یکی از مجله‌های خارجی خوانده‌اند که در برابر کلمات بی‌شمار علمی که در رشته‌های مختلف وجود دارد، آکادمی مصر که در تنگنای موانع ( یاد شده در ) بالا واقع شده است، چنین نظر داده است که باید از به کار بردن قواعد زبان عربی در مورد کلمات علمی صرف نظر کرد و از قواعد زبان‌های هندو اروپایی استفاده کرد. مثلاً در مورد کلمه Cephalopode  که به جانوران نرم‌تن مانند «اختاپوس» گفته می شود که سر و پای آن‌ها به هم متصل‌اند و در فارسی به آن‌ها « سرپاوران » گفته شده است، بالاخره کلمه «رأس رجلی» را پیشنهاد کرده‌اند که این ترکیب به هیچ وجه عربی نیست و  برای خود کلمه Mollusque   نیز که در فارسی « نرم‌تنان» گفته می‌شود، در عربی یک جمله به کار می‌رود: « حیوان عادم الفقار » !

قسمت دوم صحبت ما مربوط به ساختمان زبان‌های هندو اروپایی است و می‌خواهیم ببینیم چه گونه در این زبان‌ها می‌شود تعداد بسیار زیادی واژه را به آسانی ساخت.

زبان‌های هندو اروپایی دارای شمار کمی ریشه در حدود ١۵۰۰ (هزار و پانصد) عدد می‌باشند و دارای تقریباً ۲۵۰ پیشوند (Prefixe) و در حدود ۶۰۰پسوند (Suffixe) هستند که با اضافه کردن آن‌ها به اصل ریشه می‌توان واژه‌های دیگری ساخت. مثلاً  می توان  از ریشه « رو » با پیشوند « پیش »   واژه‌های « پیشرو » و « پیشرفت »  و با پسوندهای « اند » و « ار » و « اش »  واژه‌های « روند »  و « رفتار» و « روش » را  ساخت. در این مثال ها، ملاحظه می‌کنیم که ریشه « رو » به دو شکل آمده است: یکی « رو » و دیگری « رفت » . حتا با فرض این که از این تغییر شکل ریشه‌ها صرف نظر کنیم و تعداد ریشه‌ها را همان ١۵۰۰ بگیریم، ترکیب آن‌ها با ۲۵۰ پیشوند، تعداد ٣۷۵۰۰۰ = ۲۵۰ × ١۵۰۰ (سیصد و هفتاد و پنج هزار) واژه را به دست می‌دهد.

اینک هر کدام از واژه‌هایی را که به این ترتیب به دست آمده است  می‌توان با یک پسوند نیز ترکیب کرد. مثلاً از واژه ی « خودگذشته » که از پیشوند « خود » و ریشه ی « گذشت » درست شده است، می‌توان واژه ی « خودگذشتگی » را نیز با افزودن پسوند « گی » به دست آورد و واژه ی « پیشگفتار » را از پیشوند « پیش » و ریشه ی  « گفت » و پسوند « ار» به دست آورد. بنابر این هرگاه تعداد  ٣۷۵۰۰۰  واژه‌ای را که از ترکیب ١۵۰۰ ریشه با ۲۵۰ پیشوند به دست آمده است با ۶۰۰ پسوند نیز ترکیب کنیم، تعداد واژه‌هایی که به دست می‌آید، می‌شود ۲۲۵۰۰۰۰۰۰ = ۶۰۰ × ٣۷۵۰۰۰ (دویست و بیست و پنج میلیون). و در این جا باید واژه‌هایی را نیز که از ترکیب ریشه با پسوند‌های تنها به دست می‌آید حساب کرد که می‌شود ۹۰۰۰۰۰ = ۶۰۰× ١۵۰۰ (نهصد هزار). پس جمع واژه‌هایی که فقط از ترکیب ریشه‌ها با پیشوندها و پسوندها به دست می‌آید، می‌شود: ۲۲۶۲۷۵۰۰۰= ۹۰۰۰۰۰ + ٣۷۵۰۰۰ + ۲۲۵۰۰۰۰۰۰ یعنی دویست و بیست و شش میلیون و دویست و هفتاد و پنج هزار واژه. و ما در این محاسبه فقط ترکیب ریشه‌ها را با پیشوندها و پسوندها در نظر گرفتیم، آن هم فقط با یکی از تلفظ‌های هر ریشه. ولی ترکیب‌های دیگری نیز هست مثل ترکیب اسم با فعل (مانند: پیاده‌رو) و اسم با اسم (مانند: خِرَدپیشه) و اسم با صفت (مانند: روشن‌دل) و فعل با فعل (مانند: گفتگو) و ترکیب‌های بسیار دیگر. لذا اگر همه ی ترکیب‌های ممکن را در زبان‌های هندو اروپایی بخواهیم به شمار آوریم، تعداد واژه‌هایی که ممکن است وجود داشته باشد، مرز معینی ندارد و نکته قابل توجه این است که برای فهمیدن این میلیون‌ها واژه نیز فقط نیاز به فراگرفتن ١۵۰۰ ریشه و ۸۵۰ پیشوند و پسوند داریم، در صورتی که دیدیم که در یک زبان سامی مانند عربی برای فهمیدن تنها  دو میلیون واژه باید دست‌کم ۲۵۰۰۰ ریشه را از برداشت و قواعد پیچیده صرف افعال و اشتقاق را نیز فراگرفت و در نظر داشت.

اساس توانایی زبان‌های هندو اروپایی در یافتن واژه‌های علمی و نیز بیان معانی همان است که شرح داده شد. زبان فارسی یکی از زبان‌های هندو اروپایی است و دارای همان ریشه‌ها و همان پیشوندها و پسوندها می باشد. تلفظ حروف در زبان‌های مختلف هندو اروپایی متفاوت است ولی این تفاوت‌ها طبق روال معینی پیدا شده است. همان توانایی‌ای که در هر زبان هندو اروپایی، مانند یونانی، لاتین، آلمانی، فرانسه و انگلیسی وجود دارد، در زبان فارسی هم وجود دارد. روش علمی واژه سازی در این زبان‌ها اکنون مطالعه شده و آماده گردیده است و برای زبان فارسی به دلایلی که گفته شد به کار بردن آن‌ها بسیار ساده می باشد. یعنی برای برگزیدن یک واژه ی نو در زبان فارسی فقط باید واژه‌ای را که در یکی از شاخه‌های زبان‌های هندو اروپایی وجود دارد با شاخه ی  فارسی آن مقایسه کنیم و با آن هم‌آهنگ سازیم.

 

از ماهنامه ی  « طلایه »،  ١٣۷۴


دسته بندی : نکات مهم برای مترجم
دوستان عزیز بدین وسیله به اطلاع می رساند که همایش ترجمه، التقاط فرهنگی و هویت ملی در تاریخ 28 و 29 آذر ماه سال جاری در دانشکده ادبیات دانشگاه علامه طباطبائی برگزار می گردد لذا از دوستان علاقمند خواهشمند است که بر اساس جدول زمان بندی همایش برای فرستادن چکیده مقالات خود اقدام نمایند. برای اطلاعات بیشتر به لینک زیر بروید :
 
 
 

دسته بندی : همایش ترجمه



-------------------------------


دهمین همایش Asia TEFL در مورد استفاده از ترجمه در آموزش زبان انگلیسی و دیگر موضوعات آموزش زبان مقاله می پذیرد. همچنین بیست کمک هزینه سفر به هند در سال 2012 بر اساس انتخواب داوران آماده ارائه می باشد. اطلاعات بیشتر را بزودی از اینجا دریافت کنید. 

tsfum.blogfa


دسته بندی : همایش


محور های همایش شیوه های ترجمه

آموزش ترجمه ادبی

آموزش ترجمه شفاهی

آموزش ترجمه چند رسانه ای

جهانی های ترجمه و آموزش ترجمه

رویکردها و روش های مختلف آموزش ترجمه

آموزش ترجمه به دانشجویان رشته های تخصصی

آموزش ترجمه و فناوری

آموزش ترجمه و نیازهای یازار

آموزش ترجمه و توانش ترجمه ای

آموزش ترجمه و نگارش و ویرایش فارسی

آموزش ترجمه، منظور شناسی و تحلیل گفتمان

آموزش ترجمه و ویژگی های روانی- شخصیتی ترجمه آموز

کاربرد نظریه ها در آموزش ترجمه

روش شناسی آموزش نظریه های ترجمه

هنجارهای اجتماعی- فرهنگی در آموزش ترجمه

آسیب شناسی آموزش ترجمه در دانشگاه های ایران

جایگاه تجربه، دانش زبانی و تخصصی مدرس در آموزش ترجمه

جایگاه دانش زبانی، تخصصی و دائره المعارفی ترجمه آموز در فراگیری ترجمه

تهیه و تدوین مطالب درسی کلاس های آموزش ترجمه

تجویزگرایی و توصیف گرایی در کلاس های آموزش ترجمه

محوریت مدرس و ترجمه آموز در کلاس های آموزش ترجمه

معیارهای انتخاب متون ترجمه ای برای کلاس های آموزش ترجمه

کاربرد تحلیل مقابله ای و تحلیل خطا در کلاس های آموزش ترجمه

تعامل مدرس- ترجمه آموز و ترجمه آموز- ترجمه آموز در کلاس های آموزش ترجمه

برنامه های همایش

ارائه مقاله به صورت شفاهی و درقالب پوستر

برگزاری همزمان کارگروه های آموزش ترجمه کتبی، آموزش ترجمه شفاهی و آموزش ترجمه چند رسانه ای؛

برپایی نمایشگاه تخصصی آثار تألیفی و ترجمه ای حوزه مطالعات ترجمه؛

تجلیل از مترجمان پیشکسوت و پیشکسوتان آموزش ترجمه

تقویم همایش

آخرین مهلت ارسال چکیده: 25 مهر

آخرین مهلت ارسال اصل مقاله: 30 آبان

اعلام نتایج بررسی چکیده ها: 25 تا 30 مهر

اعلام نتایج  نهایی: 5 تا 10 آذر

 

--------------------

با سلام
دوستان عزیز می توانند با مراجعه به لینک های ذیل، گزارشات منتشر شده در خصوص نخستین هم اندیشی سراسری فعالان عرصه ترجمه در ایران به مناسبت روز جهانی ترجمه را مطالعه کنند.
 
 

دستورگشتاری دستوری است براساس دو سطح ساختاری که ازطریق فرایندهایی موسوم به گشتارها به یکدیگرمرتبط می شوند.

دستورگشتاری (مانند اکثردستورهای دیگر) سه همنه اصلی دارد. همنه نحوی که به نحومی پردازد، همنه واجی که به آواها می پردازد و همنه معنایی که به معنا می پردازد. ولی تفاوت آن با دستورهای دیگر در این است که همنه نحوی آن به دو بخش تقسیم می شود: پایه (base) و قواعد گشتاری (transformational rules)

درنظریه ی معیار(standard theory)، پایه دارای فواعدساخت گروهی(PS) برای تشکیل ژرف ساخت و واژگان است، واژه ها از مجموعه ی واژگان انتخاب می شوند ودربرون داده ی قواعدساخت گروهی جای می گیرند. سپس ژرف ساخت ها برای تبدیل به روساخت به قواعدگشتاری سپرده می شوند. دراین مرحله روساخت هنوز حالت انتزاعی دارد: یعنی فاقد شکل آوایی است. در مرحله بعد، همنه واجی روساخت را به نمودآوایی برمی گرداند. دراین بین گشتارها نمی توانند معنی راتغییردهند، بنابراین ژرف ساختها مستقیمابه همنه ی معنایی داده می شوند تا تعبیرمعنایی هریک حاصل شود.

از نظر همه ی اهل فن، ترجمه ی خوب و موفق ادبی آن ترجمه ای است که بتواند به پرسش های هفتگانه ی زیر پاسخ مثبت بدهد:

۱- آیا ترجمه، مفهوم متن اصلی را رسانده است؟

پاسخ درست به این پرسش در درجه ی نخست بستگی به این دارد که مترجم نه تنها به زبان خود از دید ادبی وارد باشد تا بتواند مفهومی را که از متن خارجی گرفته است به طرز درستی به زبان خود بیان کند، بلکه باید چه با معلومات اکتسابی خود در تحصیل زبانی که از آن ترجمه می کند و چه از راه کمک گرفتن از کتاب های فرهنگ، مفهوم درست متن را دریابد.

به عنوان مثال درست است که واژه ی "گره ناد" در زبان فرانسه به معنی انار و "گره نادیه" به معنی درخت انار است، ولی اولی به معنی نارنجک و دومی به معنی نارنجک انداز هم هست و مترجمی جمله ای فرانسوی را چنین ترجمه کرده بود: «دو درخت انار در راه فرانسه خشک می شدند» و حال آن که منظور نویسنده این بود: «دو نارنجک انداز به فرانسه برمی گشتند». اشتباه گرفتن نارنجک انداز با درخت انار باز محملی دارد، ولی روشن نیست چرا مترجم فعل فرانسوی "برگشتن" را به "خشک شدن" ترجمه کرده است؟ لابد فکر کرده بوده که درخت که نمی تواند برگردد، پس منظور از برگشتن درخت، خشک شدن آن است. دیگر فکر نکرده بود که در راه فرانسه درخت اناری وجود ندارد.


- آیا لحن نویسنده حفظ شده است؟

نویسندگان همه مثل هم نیستند و سبک نگارش و زبان ایشان به تناسب ویژگی های روحی و فکری و اخلاقی شان با هم فرق می کند. نیکوس کازانتساکیس نویسنده ی یونانی، آدمی بوده است شوخ و بذله گو و خوش طبع و خوش بیان. رومن رولان نویسنده ی فرانسوی آدمی بوده است خشک و جدی. آناتول فرانتس مردی بوده است شیرین زبان ولی همیشه در گفته هایش از نیش زدن و طنز و تمسخر دریغ نمی کرده است. نویسنده ای مانند سنت اگزوپری (نویسنده ی شازده کوچولو) طبعی حساس و شاعرانه داشته است و دیگری چنین خصوصیاتی نداشته است.

این ویژگی های روحی و فکری و ذوقی نویسندگان بی شک در نوشته های آنان بازتاب می یابد. و به عنوان مثال اگر شما به آثار نیکوس کازانتساکیس مانند "آزادی یا مرگ" یا "مسیح باز مصلوب" یا "زوربای یونانی" نگاه کنید پی می برید که شوخ طبعی و لوندی از سر تا پای کلمات او می ریزد.

بر عکس، اگر کناب "مهاتما گاندی" اثر رومن رولان یا یکی دیگر از کارهای او را بخوانید، می بینید که آن بزرگوار اندک لحن شوخی و مسخرگی یا شیرین زبانی و طنز گویی در گفتار و قلمش نیست و عین مطلب مورد نظرش را خشک و بی پیرایه به روی کاغذ آورده است. یا اگر "جزیره ی پنگوئن ها"ی آناتول فرانس را بخوانید، می بینید که آن مرد چه اندازه طنز و تمسخر در گفتار و در نوشته هایش دارد.

مترجم موفق آن است که در ترجمه اش بتواند همان خصیصه های گفته شده ی مربوط به هر نویسنده را حفظ کند و لحن ترجمه اش در ترجمه ی اثری از مثلن آناتول فرانتس با مارسل پروست فرق داشته باشد.

مترجم ممکن است متن را فهمیده باشد، ولی لحن کلام را درنیافته باشد. ما در فارسی مثلی داریم که می گوییم بفرما و بنشین و بتمرگ هر سه به یک معنی است، ولی میان لحن کلام "بفرما" با لحن "بتمرگ" زمین تا آسمان فرق است. حال اگر مترجم محترم "بفرما" را "بنشین" یا "بتمرگ" یا برعکس، ترجمه کند، مفهوم متن را رسانده ولی لحن متن اصلی را مراعات نکرده است.(روی ادامه ی مطلب کلیک کنید)
۳- آیا مترجم زبان خاص و متناسب با متن را دریافته است؟

نویسنده ای چون سروانتس که چهار صد سال پیش می زیسته یا چون بوکاچیو که هم دوره ی حافظ و مولانا عبید بوده است، یا رابله ی فرانسوی یا شکسپیر انگلیسی در زمان هایی می زیسته اند که نثر آن ها با نثر امروزی فرق داشته است. چنان که نثر مرزبان نامه یا کلیله و دمنه یا گلستان سعدی با نثر معاصر ما مثلن با نوشته های محمد حجاری یا بزرگ علوی یا جمال زاده فرق دارد. من اگر "دن کیشوت" سروانتس که مربوط به چهار سال پیش است یا "دکامرون" بوکاچیو که در ششصد سال پیش نوشته شده است را با همان نثر و زبانی ترجمه کرده بودم که مثلن "شازده کوچولو"ی سنت اگزوپری یا "نان و شراب" اینیاتسیو سیلونه را ترجمه کرده ام، بدون شک ترجمه ی موفقی نمی شد. این جا است که مترجم توانا آقای نجف دریابندری در یکی از نوشته هایشان به این نکته اشاره کرده و گفته است که: «محمد قاضی در ترجمه ی "دن کیشوت" زبان خاص متناسب با متن را دریافته است». حتا در میان آثار نویسندگان هم دوره نیز اختلاف زبان وجود دارد.

یک نویسنده ادبی و کتابی می نویسد، دیگری عامیانه یا به اصطلاح "آرگو" می نویسد. یکی نثرش زیبا و شاعرانه است و دیگری خشک و روزنامه ای است. مترجم باید حواسش را جمع کند و زبان متناسب با نوشته ی اصلی را بیابد. رعایت این نکات است که ترجمه را از حالت فن و حرفه ی صرف بودن در می آورد و به آن جنبه ی هنری می دهد و بدین ترتیب هر خواننده ای از خواندن این ترجمه ها پی می برد که زبان نویسندگان مختلف با هم فرق داشته است.

۴- آیا مترجم واژه های درست و دقیق و خوش آهنگی به جای واژه های متن اصلی     برگزیده است؟

واژه ها در زبان های خارجی نیز همچون در زبان فارسی معنی های متعدد دارند و گاه برعکس، برای یک معنی واحد واژه های گوناگون هست. در "دن کیشوت"، سروانتس با لحن خاص خود آن پهلوان پنبه را به صورت کسی توصیف کرده است که همیشه قیافه ی غم زده و محزونی دارد و من آن را به صورت "پهلوان افسرده سیما" آوردم که به گمانم از "پهلوان غمگین چهره" یا "محزون قیافه" خوش آهنگ تر است. برگزیدن واژه های خوش آهنگ و درست و دقیق یکی از جنبه های هنری کار ترجمه است که بر ارج و قدر آن به اندازه ی زیادی می افزاید.

۵- آیا منرجم در ترجمه ی خود، دستور زبان را رعایت کرده است؟

درست بودن هر نوشته بسته به آن است که در آن اصول و قاعده های دستور زبان رعایت شده باشد، وگر نه، آن نوشته غلط و از دید ادبی بدون ارزش خواهد بود. به کار بردن واژه هایی که از نظر دستوری نادرست هستند نیز مشمول این شرط است. در ترجمه ای به واژه ی "گزارشات" برخوردم که دلم به هم خورد. جمع بستن "گزارش" که یک واژه ی زیبای فارسی است با "ات" عربی از آن کج سلیقگی های زننده است و نیز اغلب دیده ام که در نرجمه رعایت فعل ها به مقتضای زمان نشده است یا این که ضمیر "آن ها" که ویژه ی اشیاء است برای اشخاص به کار رفته است و به جای آن که بنویسد: "آنان" یا "ایشان" رفتند، نوشته است: آن ها رفتند. این مراعات نکردن دستور زبان نیز که به درست نویسی مربوط می شود، در پایین آوردن ارزش ترجمه و هر نوشته ی دیگری بسیار موثر است.

۶- آیا طول کلام یا برعکس، ایجاز نویسنده ی اصلی رعایت شده است؟

این مساله به امانت در ترجمه مربوط می شود. گاه پیش می آید که نویسنده ی اصلی مطلبی را در یک کلمه یا در یک جمله ی کوتاه بیان کرده است. ولی می بینیم که مترجم آن را برای ادای مقصود کافی ندانسته و به شرح و بسط آن می پردازد که البته به خود نویسنده ربطی ندارد و مترجم از خودش آورده است.

پیدا است که چنین کاری از رعایت امانت به دور است و اگر به راستی هم آن واژه یا آن جمله نیاز به شرح و بسط بیش تری داشته باشد، مترجم خوب است که در پاورقی یا پی نوشت به شرح و تفسیر آن بپردازد و بنویسد که مثلن در این جا منظور نویسنده چنین و چنان است. مترجم معروفی که نیازی به نامیدن او نیست، گاه بوده که یک کتاب ششصد صفحه ای را در یک صد یا یک صد و بیست صفحه آورده و گاه برعکس، از یک اثر صد صفحه ای کتابی به حجم و قطر سیصد چهار صفحه ساخته است. پیدا است که در هر دو مورد ترجمه وفادار نیست و ربطی به متن اصلی ندارد و از این رو نمی توان ارزشی برای آن قایل شد.

در ادبیات خودمان نیز می بینیم که مثلا خیام یا سعدی یا حافظ یک دنیا مطلب را در یک بیت یا رباعی یا یک قطعه گنجانده اند، حال اگر مترجم فرانسوی یا انگلیسی یا هر زبان دیگری از آن بیت یا رباعی یا قطعه کتابی بنویسد، این دیگر ترجمه نیست، تفسیر است.

۷- آیا به نقطه گذاری (نشانه های نگارشی) اهمیت لازم داده شده است؟

در زبان فارسی کلاسیک، نقطه گذاری ِ مرسوم در نوشته های خارجی، وجود نداشت و از این رو مثلن یک متن پرسشی را به لحن عادی می خواندند و یا معلوم نبود که جمله در کجا به پایان رسیده یا نرسیده و این مساله مشکلات بسیاری را در کار خواندن پیش می آورد. اصول نقطه گذاری و به کارگیری نشانه های نگارشی از هنگام آشنایی با ادبیات خارجی، در نوشته های فارسی نیز وارد شده و لازم است که مترجم در متن خود آن ها را رعایت کند تا جمله های پرسشی از جمله های تعجبی و تحسینی تمیز داده شود و معلوم شود که جمله در کجا به پایان رسیده یا نقل قول از کیست و همه ی نکات دیگر "نقطه گذاری" punctuation تامین شود.

از مجموعه ی اصول و قاعده هایی که در بالا گفتیم و رعایت آن ها را در ترجمه شرط لازم برای کام یابی و توفیق در این کار دانستیم، چنین نتیجه می گیریم که به طور کلی کار ترجمه دارای دو بخش بنیادی است:

۱- یافتن مفهوم و پیام بیان شده در متن مورد ترجمه.

۲- یافتن لحن و سبک نویسنده و بازتاب دادن آن در متن ترجمه.

بخش نخست را "معادل مفهوم" و بخش دوم را "معادل سبک" می نامند و مجموع آن ها "معادل کامل متن اصلی" خوانده می شود.

در متن های ادبی، سبک شامل ویژگی هایی مانند لحن سخن، طنز و لطیفه، زبان ادبی یا عامیانه، انتخاب وازه ها، بازی با کلمات، فشرده یا بسیط بودن یا کوتاه و بلند بودن جملات و نقطه گذاری است.

 

aels.mihanblog